Christian Gerhard Leopold był niemieckim położnikiem i ginekologiem.
Wymyślił i wprowadził do praktyki cztery chwyty położnicze (tzw. Leopold-Handgriffe), czyli chwyty Leopolda. Służą one ustaleniu ułożenia płodu w macicy.
We współczesnym położnictwie mówi się o sześciu chwytach:
I – służy do oceny wysokości dna macicy oraz co się w nim znajduje (jaka część płodu). Wykonuje się to jednoręcznie i dwuręcznie.
II – ma na celu określenie, jaka część płodu znajduje się po obu stronach macicy czyli po której stronie grzbiet a po której części drobne płodu.
III (tzw. chwyt Pawlika) – służy do określenia, co jest częścią przodującą i jaki jest stosunek do kanału rodnego.
IV (tzw. chwyt profesorski) – modyfikacja III chwytu Leopolda. Pozwala ocenić zstępowanie części przodującej do miednicy.
V (tzw. chwyt Zangemeistera) – służy do stwierdzenia czy nie ma dysproporcji (niestosunku porodowego, czyli niewspółmierności porodowej) między główką, a średnicą kanału rodnego w płaszczyźnie wchodu.
VI – służy do oceny stopnia przygięcia główki przez ustalenie przebiegu bruzdy szyjnej w stosunku do płaszczyzny wchodu, polega na ułożeniu palców rąk nad spojeniem łonowym prostopadle do długiej osi macicy. Odległość bruzdy szyjnej od spojenia łonowego świadczy o zaawansowaniu główki w kanale rodnym (główka nieustalona, ustalona we wchodzie, w próżni).
Na załączonym obrazku możecie zobaczyć jak wykonać chwyty I-IV.
Grafika:
Christian Gerhard Leopold, Public domain, via Wikimedia Commons
